Aνώνυμος είπε... όχι απλώς να μ' έχεις κατα νού, δε με φτάνει, να γράψεις ΓΙΑ ΜΕΝΑ. 4 Μάιος 2008 1¨50 μμ Η Τυφλόμυγα. Αν το καλοσκεφτείς, ανώνυμο είναι μόνο το μέλλον. Όσο πιο μακρινό, όσο πλέον ασύλληπτο, τόσο περσότερο ένδοξα ανώνυμο το μέλλον. Το παρελθόν διαθέτει τα ονόματά του και μπορείς εύκολα να το προσεγγίσεις. Πλειστόκαινος φερ’ ειπείν. Ιχθυόσαυρος. Μέχρι big-bang. Και φτού κι απ’ την αρχή. Βέβαια και το παρελθόν διαθέτει τις ανωνυμίες του. Ποιο ήταν το όνομα, ας πούμε, του Παλαιομακεδόνα στρατιώτη που έδωσε νερό να πιεί στον Αλέξανδρο κι αυτός το έχυσε χάμω, όπως λέει ο μύθος? Και πώς ονομαζόταν ο προπάππος του προπάππου σου? Αυτές είναι οι συγκινητικές ανωνυμίες και όχι πως τον έλεγαν τον συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχίας. Οστόσο τωρα βέβαια στα blogs το ανωνύμως διαθέτει μίαν άλλου είδους γοητεία, σαν και αυτή που είχε το κρυφτό που παίζαμε παιδιά, κρύβομαι δηλαδή για να με βρείς. Θυμάσαι? Τη μαγεία, την ανατριχίλα της στιγμής, όταν κρυμμένη άκουγες τα βήματα να πλησιάζουν την κρυψώνα σου? Το ‘’Λύκε λύκε, είσ’ εδώ? – Βάζω τα παπούτσια μου και τρέχω να σε βρώ!’’. Ε, ναι. Θα βρώ ποια είσαι , ω ανώνυμη, και θα σε δανκάσσω… . .