Ο Άδωνης. Κρύβεται μέσα στο κουστούμι του. Φέρει επιγραφή ελληνική στο μέτωπο. Δηλώνει μέτοικος. Νεκρός. Ζεί μόνος. Τριγύρω στα μπαλκόνια οι κυράδες πίνουν το φραπόγαλο. Πλην ο Άδωνης δεν είναι ένα βιβλίο, μιά εικόνα, μενεξές. Επιπλέει. Σαν εισιτήριο του Οριάν Εξπρές τις άδειες νύχτες. Στα χειμωνιάτικα ψυχρά ρούχα στις κλειστές ντουλάπες. Στα παραμύθια που μιλούν για Κέδρους. Είναι αυτός που άδει στο σκοτάδι. Κρατάει το κλειδί του Άδη το μικρό το δίπορτο να ξεκλειδώνει μέσα στα όνειρά σου τη ζωή. . .