Απορία.
.
Ξανά και σήμερα το βράδι σύρθηκα στο καφενείο
να ιδώ τα μπούτια να τσιτώνουν το μπλουτζήν,
τα έκφυλα ζυγωμάτικά, τη ματιά σου.

Ξανά πλησίασα απο πίσω τάχα για να παρακολουθώ τα φύλλα
κ'έριχνα μάτι στο κορδόνι απο το στριγκάκι σου όπως έσκυβες.

Δύο βραδιές την προηγούμενη βδομάδα δεν το είδα.
Ήσουν ξεβράκωτη.

Για ποιόν?
.



. .
.
Μόνο χρυσάφι αξίζει να το ντύνεις το κορμί σου,
Χρυσάφι μόνο να αγγίζει το μουνί σου.
Χρυσάφι να χουφτώνει τα βυζιά σου.
Χρυσάφι, σαν κι αυτό που στάζει η καρδιά σου.

Φόρατο, κι ο χρυσός επάνω σου θα σβύσει,
Η λάμψη σου θα τον εξοστρακίσει,
Ολόχρυση Αφροδίτη με το κύμα παίξε
Στη χρυσαφένια άμμο σα λαφίνα τρέξε..

Κι όταν την πλάση βάψεις χρυσαφένια
Θυμήσου λίγο τη δική μου έγνοια
Εκείνο το πεντάλεπτο που μού’χεις τάξει
Επάνω μου άστο σαν χρυσός να στάξει.